به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، تلسکوپ فضایی هابل از مراحل پیش و پس از انفجار درخشان یک ستاره عکس گرفت. کنتراست این دو عکس با توجه به فاصله یک سال از هم نشان می‌دهد که یک ابرنواختر چقدر درخشان است و چگونه این درخشندگی با گذشت زمان کاهش می‌یابد.
این انفجار ابرنواختر که با نام «SN 2018gv» شناخته می‌شود، در کهکشان مارپیچی «ان‌جی‌سی 2525»(NGC 2525) یافت شده است.
به گفته ناسا، پس از آن که یک ستاره‌شناس آماتور به نام «کوئیچی ایتاگاکی»(Koichi Itagaki) برای اولین بار توانست این ابرنواختر را در اوایل سال 2018 شناسایی کند، هابل رصد آن را آغاز کرد. ان‌جی‌سی 2525 تقریباً 70 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
SN 2018gv به عنوان یک ابرنواختر نوع la طبقه‌بندی می‌شود که نوع نادری از انفجار ستاره‌ای است. ابرنواخترهای این نوع به عنوان «شمع‌های استاندارد» نیز شناخته می‌شوند زیرا می‌توانند به یک اوج روشنایی ثابت برسند که ستاره‌شناسان از آن برای محاسبه بسیار دقیق فواصل استفاده می‌کنند. با مقایسه درخشندگی آنها با میزان روشنایی ظاهری آنها از زمین می‌توان فاصله دقیق این ستاره‌های در حال انفجار را تعیین کرد.
ستاره‌شناسان از این نوع ابرنواختر برای مطالعه سرعت انبساط جهان و چگونگی تغییر آن به مرور زمان نیز استفاده می‌کنند. «تلسکوپ فضایی رومن»(Roman Space Telescope) ناسا که هنوز در دست ساخت قرار دارد، برای مطالعه انفجارهایی مانند این طراحی شده است تا بتواند حتی در زمان‌های دورتر از تلسکوپ فضایی هابل نیز به گذشته نگاه کند و سرعت انبساط جهان را با دقت بیشتری مورد بررسی قرار دهد.
