به گزارش فرادید، سکه‌های کشف شده در زیر این کلیسا داخل یک جام سفالی لعاب‌دار در گوشه شمال‌غربی محراب دفن شده بودند و قدمت آن‌ها به اواخر قرن شانزدهم و اوایل قرن هفدهم میلادی بازمی‌گردد. تمام این سکه‌ها نقره‌ای هستند و توسط پادشاهی لهستان ضرب شده‌اند؛ چهره زیگموند سوم واسا، پادشاه وقت لهستان (از 1587 تا 1632) بر روی آن‌ها دیده می‌شود.
بیشتر این گنجینه شامل سکه‌های با ارزش پایین مانند «گروش»، «1.5 گروش»، و نیز سکه‌های سه و شش گروشی است. همچنین در میان آن‌ها شیلینگ‌های پروسی متعلق به شاهزاده «جورج ویلهلم هوهنتسولرن» که تحت‌الحمایه جمهوری لهستان بود و تعدادی سکه لیتوانیایی نیز یافت شده است. بسیاری از این سکه‌ها نشانه‌هایی از گردش طولانی در میان مردم دارند؛ یکی از آن‌ها سوراخی دارد که نشان می‌دهد احتمالاً مانند گردنبند به گردن آویخته می‌شده است.
بارچوو که در گذشته با نام «وارتبرگ» شناخته می‌شد، در قرن چهاردهم به‌عنوان سکونتگاهی در اطراف قلعه‌ای دفاعی متعلق به اسقف ورمیا شکل گرفت. این منطقه پس از تصرف توسط شوالیه‌های توتونی به خاک پروس پیوست. صومعه فرانسیسکن‌ها در این شهر نقش مهمی در اقتصاد و سیاست ایفا می‌کرد و در سال 1364 موفق به دریافت حقوق شهری شد. کلیسای «سن اندرو» نیز در کنار این صومعه برای استفاده راهبان ساخته شد.
در سال 1466 و با امضای صلح دوم تورن، بارچوو به پادشاهی لهستان پیوست، اما همچنان جزئی از پروس سلطنتی محسوب می‌شد که منطقه‌ای خودگردان تحت فرمان اسقفان ورمیا بود. این استقلال با پیوستن به کشورهای مشترک‌المنافع لهستان و لیتوانی در سال 1569 کاهش یافت. اگرچه شهر از نظر صنایع دستی رشد خوبی داشت، اما با آتش‌سوزی‌های پی‌درپی و جنگ مواجه بود. دو بار در کمتر از پنج سال (در سال‌های 1594 و 1596) شهر آتش گرفت و در میانه قرن هفدهم نیز به اشغال ارتش براندنبورگ درآمد.
در زمان دفن سکه‌ها، کلیسای صومعه امن‌ترین مکان شهر به شمار می‌رفت. صومعه که در نیمه اول قرن شانزدهم و در جریان اصلاحات مذهبی متروکه شده بود، بعداً توسط اسقف ورمیا بازسازی شد و راهبان برناردی جایگزین فرانسیسکن‌ها شدند. اسقفان ورمیا طی قرن‌ها از این صومعه به‌خوبی حمایت کردند. باستان‌شناسان معتقدند این گنجینه احتمالاً توسط خود راهبان و به دلایلی نامشخص در زیر زمین کلیسا پنهان شده است.
