روزنامه جوان نوشت: خبر قابل تأملی است، اینکه بشنوی یک تیم کامل 11 نفره متشکل از بازیکنان نامدار، مؤثر، جوان و ملی پوش ایران در لیگ امارات بازی می‌کنند.
این خبر از آن جهت جای تأمل دارد که طراز فوتبال ایران از اروپا به شیخ‌نشین‌های حاشیه خلیج فارس منتقل شده، یعنی اینکه سطح فوتبال ایران تا حد فوتبال شیخ‌نشین‌ها پایین آمده است.
سطح فوتبال ایران پایین و زنگ خطر به صدا درآمده، اما گویا کسی این صدای کرکننده را نمی‌شنود، شاید هم می‌شنوند و خودشان را به نشنیدن زده‌اند.
وقتی در سال‌های پایانی دهه 70 شمسی پای بازیکنان ایران به فوتبال اروپا باز شد و کم‌کم سطح فوتبال داخلی بالا رفت، چه اتفاقاتی رخ داد. چگونه طراز تیم ملی بالا رفت و چگونه مردان فوتبال ایران برای خودشان سری در سرها درآوردند. یادمان هست که چگونه امثال علی دایی، کریم باقری، خداداد عزیزی، وحید هاشمیان و مهدی مهدوی‌کیا در فوتبال اروپا درخشیدند و ثمره آن شد حضور امثال مهدی طارمی، سردار آزمون و علیرضا جهانبخش در سطح اول فوتبال جهان.
یادمان نرفته که تیم ملی در طول تمام سال‌های گذشته کلکسیونی از بازیکنان خوب ایرانی در لیگ‌های معتبر فوتبال جهان بود، ولی امروز…
حالا ایران تنها یک تیم کامل در امارات دارد. هرچند لیگ‌های کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس طی سال‌های گذشته پیشرفت محسوسی داشته‌اند، اما هنوز هم نسبت به سطح اول فوتبال جهان فاصله زیادی دارند و هنوز هم نمی‌توان به‌صورت صددرصد آنها را رده بالا توصیف کرد. آنها فقط از سال‌های قبل پیشرفته‌تر و بهتر شده‌اند و در چنین شرایط اگر بازیکنی از فوتبال اروپا به این لیگ‌ها منتقل شود قطعاً سطح فوتبالش پایین خواهد آمد.
دلایل زیادی را می‌توان برای بروز این پدیده و این طراز منفی فوتبال ذکر کرد، از جمله پیشنهادهای وسوسه‌کننده تیم‌های عربی و دست به نقد بودن آنها که بازیکنان خوب ایرانی را جذب می‌کنند و آنها بدون در نظر گرفتن اینکه ممکن است سطح فوتبالشان پایین بیاید تنها برای پول این باشگاه‌ها راهی کشورهای حاشیه خلیج فارس می‌شوند! جالب است که تقریباً تیم‌های مطرح این کشورها هم سراغ بازیکنان ایرانی نمی‌آیند، مثلاً در همین امارات تیم‌های رده بالای جدول تقریباً خالی از بازیکنان ایرانی هستند و ایرانی‌ها در تیم‌هایی حضور دارند که در میانه‌های جدول یا پایین‌تر قرار دارند. به این ترتیب سطح فوتبال بازیکنانی که به این تیم‌ها منتقل می‌شوند، پایین می‌آید و این نزول روی فوتبال ایران و به‌خصوص تیم ملی اثر مستقیم می‌گذارد.
به عنوان مثال می‌توان تیم الاتحاد کلبا را عنوان کرد که همین حالا پنج بازیکن نامدار ایرانی را در ترکیب خود دارد. تیمی که در بهترین حالت ممکن در میانه‌های جدول لیگ امارات جا خوش کرده و حتی در لیگ سطح دوم قهرمانان آسیا هم هیچ نشانی از آن نمی‌توان پیدا کرد.
امیر قلعه‌نویی به عنوان سرمربی تیم ملی با واقعیتی تلخ روبه‌روست. او تیمی با سطح فوتبال شیخ‌نشین‌های خلیج فارس را در اختیار دارد، نه تیمی با سطح فوتبال اروپا و بدیهی است که مجبور باشد با این تیم راهی جام جهانی 2026 شود. تیمی که قطعاً سطح فوتبالش با سطح فوتبال رقبای اروپایی و امریکایی تفاوت‌های زیادی خواهد داشت، چراکه بازیکنانش در لیگ‌ها و تیم‌هایی بازی می‌کنند که سطح‌شان بسیار پایین‌تر از سطح معمولی فوتبال دنیاست.
درحالی که در سال‌های گذشته لژیونرهای ایرانی در لیگ‌های مختلف اروپایی بازی می‌کردند و شاکله تیم ملی را تشکیل می‌دادند حالا شنیدن این خبر که بیشتر لژیونرهای ایرانی شاغل در لیگ امارات هستند هم جای تأمل دارد و هم جای تأسف. تأمل بابت اینکه چرا فوتبالیست ایرانی پول را به فوتبال سطح بالا ترجیح می‌دهد و تأسف بابت اینکه طراز فوتبال ایران با رشدی منفی به سمت و سویی می‌رود که شاید خیلی زود مجبور شویم حتی با سطح اول فوتبال قاره آسیا هم خداحافظی کنیم.
