سعید رجبی فروتن از مدیران پیشین سینمایی کشور در روزنامه اطلاعات نوشت: دوست منتقدی نوشته است:«جمع‌شدن تعدادی از چهره‌ها، آدم‌های شهیر و دارای ارتباط و نفوذ در مناسبات بروکراتیک که بتوانند پرتلاش ظاهر شده و حتی اعتبارشان را به نفع جلب نظر دیگر نهادها، ارگان‌ها و وزارتخانه‌ها (در زمینه کمک و همیاری به سینما) خرج کنند، حداقل‌های توجیه واحدی مانند شورای سینما بوده است.»( فهیم، محمدتقی،جام‌جم)
بیایید کلاهمان را قاضی کنیم و ببینیم که در واقعیت حضور چنین افرادی در ترکیب شورای عالی سینما در دولت گذشته چنین دستاوردی داشته است؟
شورای عالی سینما در اولین جلسه خود که در دولت سیزدهم تشکیل شد، مقرر کرده بود که یک خط اعتباری به مبلغ 1800 میلیارد ریال به انجمن سینمای جوانان ایران اختصاص دهد. این اعتبار قرار بود که صرف روزآمدسازی تجهیزات بیش از 60 دفتر انجمن بشود. منبع تامین این کمک وزارت نفت بود. وزیر نفت پیش یا بعد از این مصوبه به عضویت هیات امنای بنیاد سینمایی فارابی درآمده بود.
تا پایان دولت سیزدهم این مصوبه هیچگاه عملیاتی نشد و وزارت نفت هیچ گلی به سر دفاتر انجمن سینمای جوانان نزد. شاید به این خاطر بود که وزیر ارشاد دولت سیزدهم وقتی دید از دیگ شورای سینما آبی گرم نمی‌شود، خودش آستین بالا زد و بواسطه نزدیکی به رییس دولت، وقت و بی‌وقت به سراغ همسایه شمالی محل کار خود یعنی سازمان برنامه و بودجه می‌رفت و پیگیر دستورات رییس دولت برای افزایش اعتبارات بود.
فارغ از اینکه بودجه‌هایی که از این طریق جذب شدند با چه کیفیتی به مصرف رسیدند، اصولاً شورای سینما در دولت‌های دهم و سیزدهم به جز قطار کردن یکسری از مصوبات هزینه‌ساز ثمره دیگری نداشتند. کشاندن پای رییس جمهور در هر دو دولت به شورای به قول خودشان عالی سینما موفقیت‌آمیز نبود و معمولا معاون اول ریاست جلسات را برعهده داشت.
