به گزارش فرادید، برپایه فسیل‌هایی که دارای آثار دندان هستند، حدود 12 میلیون سال پیش، درگیری پرتنشی بین یک پرنده‌ی شکارچی غول‌پیکر و یک کروکودیل حتی بزرگ‌تر رخ داده است.
دهشت‌مرغان (Phorusrhacids) که به آن‌ها «پرندگان ترس» هم می‌گویند، شکارچیان رأسی بودند که طعمه‌هایشان را در اکوسیستم‌های باستانی آمریکای جنوبی وحشت‌زده می‌کردند. این گوشتخوارانِ بدون پرواز در خشکی کم و بیش دشمنی نداشتند، اما پژوهشی جدید که روز سه‌شنبه (22 ژوئیه) در نشریه Biology Letters منتشر شده، نشان می‌دهد آن‌ها کنار آب چندان هم ایمن نبودند.
پژوهشگران آثار دندان روی استخوان پای یکی از بزرگ‌ترین پرندگان شکارچی کشف‌شده را بررسی کردند؛ پرنده‌ای که شاید بیش از 2.7 متر قد داشته و این فسیل در محل فسیلی «لا ونتا» در کلمبیا پیدا شده است. تیم پژوهش نتیجه‌گیری کرده کایمِنی ( از راسته تمساح‌سانان) به طول حدود 4.7 متر به‌احتمال‌زیاد عامل ایجاد این نشانه‌ها بوده است.
آندرس لینک، نویسنده اصلی پژوهش و دیرین‌شناس و زیست‌شناس دانشگاه آند کلمبیا گفته: «ما دریافتیم پرندگان ترس هم می‌توانستند طعمه قرار گیرند و حتی یک شکارچی رأس بودن، خالی از خطر نیست.»
با این حال، این پژوهش احتمال اینکه پرنده‌ی شکارچی نزدیک آب مرده باشد و سپس توسط کایمن تغذیه شده باشد را رد نمی‌کند؛ یعنی شاید با یک مورد لاشه‌خواری مواجه باشیم، نه شکار فعال.
در پژوهش‌های اولیه درباره فسیل پرنده‌ی ترس که سال گذشته منتشر شد، نویسندگان حدس زده بودند یک کروکودیل عامل مرگ پرنده بوده، اما هنوز تحلیل دقیقی از چهار نشانه دندان روی استخوان ارائه نکرده بودند.
در پژوهش جدید، پژوهشگران با ایجاد تصاویر سه‌بعدی دقیق از فسیل، این آثار دندانی را بررسی کردند. هیچ نشانی از ترمیم یا بهبود روی استخوان دیده نمی‌شود و اندازه و شکل آثار با دندان‌های یک کایمِن به طول حدود 4.6 تا 4.8 متر هماهنگ است.
در تصاویر سه‌بعدی تهیه‌شده، هماهنگی دندان‌های جمجمه‌ی یک کایمن با آثار دندان روی فسیل پرنده‌ی شکارچی نشان داده شده است. همچنین دو سناریوی شکار و لاشه‌خواری به‌شکل تصویری به نمایش درآمده‌اند.
تیم پژوهش این فرضیه را مطرح کرده که بزرگ‌ترین گونه‌ی کایمن باستانی منطقه «لا ونتا»، یعنی پوروساروس نیوِنسیس (Purussaurus neivensis) عامل این گاز گرفتن بوده است. با این حال، به گفته‌ی لینک، حیوان خاصی که این آثار را به جای گذاشته هنوز بالغ نبوده است.
با اینکه شواهد مستقیمی از خورده شدن پرنده توسط کایمن در دست نیست، این یافته‌ها روایت غیرمستقیمی از تغذیه‌ی یک شکارچی آبی از شکارچی خشکی در میانه‌ی دوره‌ی میوسن (5 تا 23 میلیون سال پیش) هستند.
لینک افزود: «از دید من، این پژوهش به درک رژیم غذایی پوروساروس، چشم‌انداز ترس پیرامون منابع آبی لا ونتا در دوران میوسن میانی و تعاملات پیچیده‌ی زیست‌محیطی در اکوسیستم‌های اولیه‌ی آمازونی آمریکای جنوبی کمک می‌کند.»
