به گزارش انتخاب، تلاش برای رسیدن به یک چارچوب سیاسی درباره برنامه هسته‌ای ایران، از برخی جهات مشابه توافق موقت سال 2013 است که پیش‌درآمد توافق هسته‌ای سال 2015 میان ایران و دولت اوباما بود. توافق 2013 شامل مقداری کاهش تحریم‌ها علیه ایران و گام‌هایی برای محدود کردن برنامه هسته‌ای آن کشور بود.
به گفته یکی از مقامات ارشد ایالات متحده، هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که دو طرف بخواهند در این دور از مذاکرات، اقدامات اعتمادساز مشابهی را به توافق چارچوبی احتمالی پیوست کنند. هدف این است که بر سر نکات کلیدی‌ای که اساس یک توافق نهایی را تشکیل می‌دهند، تفاهم حاصل شود.
تلاش برای چنین چهارچوبی به‌عنوان راهنمای پیشرفت به‌سوی توافق، می‌تواند در واشنگتن و اسرائیل نگرانی‌هایی را ایجاد کند؛ از جمله اینکه ایران ممکن است از این فرصت برای ادامه فعالیت‌های هسته‌ای خود استفاده کند بدون آنکه به توافق نهایی پایبند شود. رسیدن به توافق سال 2015، 18 ماه مذاکرات سخت و طاقت‌فرسا را به همراه داشت و هیچ تضمینی وجود ندارد که مذاکرات بعدی منجر به توافق شود.
مقامات ایرانی چندین بار از آغاز مذاکرات در 12 آوریل، پیشنهاد یک چهارچوب به‌عنوان گامی به‌سوی توافق جدید مطرح کرده‌اند. چنین چهارچوبی می‌تواند شامل حق ایران برای داشتن برنامه هسته‌ای غیرنظامی، لزوم یک رژیم بازرسی سخت‌گیرانه برای اطمینان از عدم فعالیت ایران در مسیر ساخت بمب و تعهد تهران به عدم پیگیری تسلیحات هسته‌ای باشد.
