به گزارش انتخاب، عراقچی تأکید کرد: اکنون دیگر بیش از هر زمان دیگری روشن است که رئیس‌جمهور ایالات متحده قربانی خط دروغینی شده است که مدعی بود برنامه‌ی هسته‌ای صلح‌آمیز ایران در بهار امسال در آستانه‌ی تولید سلاح قرار داشته است. این یک دروغ بزرگ است و باید به او اطلاع داده می‌شد که هیچ مدرکی برای این ادعا وجود ندارد ـ همان‌گونه که جامعه‌ی اطلاعاتی خودش نیز تأیید کرده است.
وی افزود: رئیس‌جمهور با این وعده روی کار آمد که به آمریکایی‌ها و جهان نشان دهد دیگر اجازه نخواهد داد اسرائیل با فریب‌های پی‌درپی‌اش رؤسای‌جمهور آمریکا را گمراه کند؛ و اینکه ارتش آمریکا دیگر درگیر جنگ‌های بی‌پایانی نخواهد شد که توسط جنگ‌طلبانی طراحی شده‌اند که سال‌هاست دیپلماسی هسته‌ای واشنگتن با ایران را نیز به بی‌راهه کشانده‌اند.
او ادامه داد: آقای رئیس‌جمهور، قلدر واقعی خاورمیانه همان بازیگر انگلی و مخربی است که مدت‌هاست ایالات متحده را تحقیر و از آن سوءاستفاده می‌کند.
عراقچی تصریح کرد: همچنین این پرسش مطرح است که چگونه می‌توان از ملت ایران انتظار داشت شاخه‌ی زیتونی را باور کند که از همان دستی دراز شده است که تنها چهار ماه پیش در بمباران خانه‌ها و دفاتر در سراسر ایران نقش داشت؟ آن حملات جنایتکارانه جان بیش از هزار ایرانی را گرفت ـ از جمله زنان و کودکان. کسی که چنین فجایعی را رقم زده، نمی‌تواند خود را «رئیس‌جمهور صلح» بنامد در حالی که با تحریک جنگ‌های بی‌پایان و هم‌پیمانی با جنایتکاران جنگی، عملاً رئیس‌جمهور جنگ است. آقای ترامپ یا می‌تواند رئیس‌جمهور صلح باشد یا رئیس‌جمهور جنگ، اما هر دو در یک زمان نمی‌شود.
وزیر خارجه تصریح کرد: ایران همواره آماده‌ی گفتوگوهای دیپلماتیک محترمانه و سودمند متقابل بوده است؛ وارثان شریف تمدنی کهن و غنی، مردم ایران، با حسن‌نیت پاسخ حسن‌نیت را می‌دهند. اما ما نیز به‌خوبی می‌دانیم چگونه در برابر بی‌عدالتی و زورگویی بایستیم و بجنگیم ـ همان‌گونه که آن جنگ‌طلب درمانده در تل‌آویو به‌سختی آموخته است. اما در یک نکته با رئیس‌جمهور آمریکا هم‌نظر هستیم: او درست می‌گوید که نباید از ایران به‌عنوان بهانه‌ای برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل استفاده شود. اگر کسی می‌خواهد مردم فلسطین را زیر چرخ مصالح خود قربانی کند و با موجودیتی نسل‌کش که تشنه‌ی بلعیدن کل منطقه است دست بدهد، باید شجاعت داشته باشد تا در برابر مردم خود مسئولیت این تصمیم را بپذیرد — نه اینکه تقصیر را گردن دیگران بیندازد.
