در روز‌هایی که هواداران فوتبال انتظار دارند تیم ملی را در مسیر درست برای آماده‌سازی جهت حضور مقتدرانه در جام جهانی ببینند، این تیم با حضور ضعیف و متزلزل در تورنمنت کافا همه طرفدارانش را نسبت به آینده کاملاً ناامید کرد. امیر قلعه‌نویی سومین حضورش را در تیم ملی سپری می‌کند و شاید وقت آن رسیده که او از خودش بپرسد تیم ملی با او واقعاً در چه مسیری قرار دارد؟ تیمی که نه انتخاب نفراتش دلچسب است و نه بازی‌ای که ارائه می‌دهد.
از همه بدتر مقابل هر تیمی هم دروازه‌اش باز می‌شود و شاید تیمی در آسیا دیگر باقی نمانده باشد که به تیم تحت هدایت امیر قلعه‌نویی گل نزده باشد. متأسفانه تیم تحت هدایت قلعه‌نویی هرچه جلوتر می‌رود متزلزل‌تر نشان می‌دهد و به نظر هیچ هدفی پیش روی این تیم نیست جز اینکه سرمربی‌اش فقط به بقای خود در این تیم فکر می‌کند.
وقتی ضعف‌های مشهود تیم ملی را در بازی مقابل تیم‌هایی چون افغانستان، هند و تاجیکستان می‌بینیم به قلعه‌نویی حق می‌دهیم که حضور در تورنمنت کافا را به بازی مقابل تیم‌های صاحب سبک فوتبال دنیا ترجیح دهد. البته که انتظار رویارویی تیم ملی با تیم‌های مقتدر در سطح فوتبال دنیا بیهوده است و اهالی فوتبال حتی به بازی با تیم‌های درجه دو و سه فوتبال دنیا هم راضی هستند.
وقتی چیزی برای ارائه وجود نداشته باشد طبیعتا بازی با تیم‌های درجه سه آسیا در دستور کار قرار می‌گیرد. قلعه‌نویی و کادرش اگرچه قهرمانی دوباره در تورنمنت کافا را هدف‌گذاری کرده و آن را یک دستاورد بزرگ برای خود می‌دانند اما طرفداران تیم ملی حق دارند نگران آینده تیم ملی باشند. تیمی که قرار است در جام جهانی حضور یابد و از حیثیت فوتبال کشورمان دفاع کند. متأسفانه هرچه به این بازی‌ها نزدیک‌تر می‌شویم بیشتر از قبل نگران تیم ملی می‌شویم. نگران خط دفاع آشفته و بی‌نظمش، خط هافبکی که جایی برای احمد نوراللهی ندارد اما نه در دفاع توانمند است و نه در حمله. در مورد ضعف‌های تیم ملی تا ساعت‌ها می‌شود مطلب نوشت اما به نظر گوشی شنوا نیست و مربیان تیم ملی و فدراسیون دوست ندارند خیلی از ضعف‌ها را ببینند.
اصولاً آن‌هایی که به خواب رفته‌اند را نمی‌شود بیدار کرد اما وقتی بحث حیثیت ملی است شاید بهتر باشد اراده‌ای قوی برای تغییر کادرفنی در جا‌هایی که باید، شکل بگیرد. تیم ملی با این دست‌فرمان نه‌تنها در جام جهانی نتیجه نخواهد گرفت بلکه هیچ دستاوردی هم به دست نخواهد آورد، از این جهت که نه در جوان‌گرایی و پوست‌اندازی راه درستی در پیش گرفتیم و نه توانسته‌ایم ضعف‌هایمان را برطرف ساخته و کیفیتمان را بالا ببریم. در کل راهی که در پیش گرفته‌ایم آخرش به ترکستان ختم می‌شود.
