به گزارش فرادید، این زمین‌لرزه که جان هزاران نفر را گرفت و به زیرساخت‌ها و بناهای مختلف از جمله مکان‌های تاریخی سراسر کشور آسیب رساند، موجب آشکار شدن یادمان‌ها و خرابه‌های کهن فراموش‌شده نیز شده است.
باستان‌شناسان معتقدند این ویرانه‌ها که در منطقه اینوا در مرکز میانمار در حدود 10 کیلومتری جنوب ماندالای یافت شده‌اند، ممکن است روزگاری نوعی کاخ آبی (سازه‌ای سلطنتی برای جشن‌های مذهبی مرتبط با آب) بوده باشد که برای مراسم سلطنتی پادشاهان دوران کُبائونگ استفاده می‌شدند.
اگرچه بخشی از پلکان جنوبی این سازه موسوم به «تایِتکین» نخستین‌بار سال 2009 توسط اهالی محلی کشف و سپس تحت مراقبت اداره باستان‌شناسی و موزه ملی قرار گرفت، اما بخش‌های جدیدتری از این سازه اکنون نمایان شده‌اند.
گزارش‌ها حاکی از آنست که این ویرانه‌ها شامل سازه‌های زیربنایی، پلکان‌ها و بقایای تالارهایی می‌شود که با نگاره‌های موجود در نسخه‌های خطی باستانی مطابقت دارند. به نظر می‌رسد این مکان در خدمت پایتخت سلطنتی «راتناپورا آوا» (یا شهر جواهرات) بوده که بین قرون 14 تا 19 میلادی پایتخت پادشاهی‌های پیاپی برمه بوده است.
سلسله کُنبائونگ یا سومین امپراتوری برمه، آخرین سلسله حاکم بر این کشور بود که از سال 1752 تا 1885 قدرت را در دست داشت، پیش از آنکه در جریان جنگ‌های انگلیس و برمه توسط امپراتوری بریتانیا ضمیمه شود.
شهر راتناپورا آوا که در اینوا و در فاصله حدود 5.8 کیلومتری شمال تادا-او قرار دارد، بارها غارت و بازسازی شد تا اینکه مجموعه‌ای از زمین‌لرزه‌های شدید در مارس 1839 موجب شد این شهر به‌طور کامل متروکه شود.
به گفته اداره باستان‌شناسی و موزه ملی وابسته به وزارت امور دینی و فرهنگ میانمار، قرارست این سازه حفاری و محافظت شود و همچنین طرح‌هایی برای بازگشایی آن به منظور آموزش عمومی در دست اقدام است.
