به گزارش فرادید، حدود 100 میلیون سال پیش، دایناسورهای نر عاشق‌پیشه در این منطقه گرد هم می‌آمدند تا با نمایش حرکات نمایشی شبیه رقص، توجه دایناسورهای ماده را جلب کنند. این همان صحنه‌ای است که دیرین‌شناسان امروزی باور دارند در منطقه «داینوسور ریج» (Dinosaur Ridge) رخ داده است؛ محوطه‌ای حفاظت‌شده و سرشار از فسیل که در حدود 24 کیلومتری غرب دِنوِر است.
دانشمندان ده‌ها خراشیدگی فسیل‌شده روی زمین پیدا کرده‌اند که به باور آن‌ها، جای پای دایناسورهایی است که در حال اجرای آیین‌های رقص جفت‌گیری بوده‌اند؛ آیینی که امروزه برخی پرندگان هم انجام می‌دهند. نتایج این کشف در مقاله‌ی جدیدی در ژوئن در نشریه Cretaceous Research به شکل آنلاین منتشر شده است.
ماجرا به سال 2023 بازمی‌گردد، زمانی که دانشمندان پنج خراشیدگی فسیلی را روی شیبی از زمین کشف کردند. ابتدا گمان می‌رفت این نشانه‌ها مربوط به دایناسورهای در حال ساخت آشیانه بوده، اما دانشمندان برای درک بهتر، پژوهش بیشتری انجام دادند.
برپایه‌ی قوانین ایالتی، کسی اجازه ندارد روی فسیل‌ها راه برود، بنابراین پژوهشگران راهکار دیگری یافتند: آن‌ها تصاویر هوایی با وضوح بالا را که سال 2019 توسط سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده (USGS) ثبت شده بود بررسی کردند و همچنین سال 2024 عکس‌های هوایی تازه‌ای تهیه کردند.
آن‌ها با بررسی دقیق این تصاویر موفق شدند 35 جای خراش با اندازه‌ها و اشکال مختلف را شناسایی کنند. کالدوِل بانتین، دیرینه‌شناس و نویسنده اصلی مقاله گفته: «این یک کشف منحصربه‌فرد بود. نخستین بار وقتی تصاویر هوایی را دیدیم و خراش‌ها یکی‌یکی ظاهر شدند، به‌راستی لحظه‌ی شگفت‌انگیزی بود.»
پژوهشگران با تحلیل تصاویر هوایی به این نشانه‌ها پی بردند.
برپایه‌ی توزیع این خراش‌ها در لایه‌های مختلف سنگی، آن‌ها نتیجه گرفتند دایناسورها به‌شکل مکرر در طول زمان به این محل بازمی‌گشته‌اند. دانشمندان به واسطه‌ی ردپاهای فسیل‌شده‌ی نزدیک محل، گمان می‌کنند این نشانه‌ها متعلق به دایناسورهایی از گروه اورنیتومیمیدها (شبیه شترمرغ‌های امروزی بودند و گیاه‌خوار به حساب می‌آیند) یا آکروکانتوسوروس (گوشت‌خوار دوپا و بزرگ‌جثه) است، هرچند نمی‌توانند با قطعیت این را بگویند.
شکل و عمق این خراش‌ها داده‌هایی درباره حرکات دایناسورها در این محل ارائه داده است. برخی نشانه‌ها نتیجه‌ی حرکت پای دایناسور به سمت عقب، یکی پس از دیگری بودند. برخی دیگر انگار ناشی از چرخش جانور و کشیدن چنگال‌هایش به زمین بوده‌اند، طوری‌که جهت چرخشِ خلاف‌جهت‌ساعت یا درجهت‌ساعت را نشان می‌دهند.
این نشانه‌ها حاکی از آن هستند که دایناسورهای نر بارها به این منطقه بازمی‌گشتند تا آیین‌های جفت‌گیری خود را اجرا کنند.
مجموعه‌ی این یافته‌ها نشان می‌دهد این مکان در گذشته یک لِک (lek) بوده؛ اصطلاحی برای محل تجمع حیوانات نر جهت نمایش رفتارهای جفت‌گیری برای جذب ماده‌ها. امروزه چندین گونه از پرندگان که نوادگان دایناسورها به شمار می‌روند هم چنین رفتاری دارند؛ از جمله پرندگان «سیاه‌خروس دم‌سیخ بزرگ» و «میش‌مرغ».
نِفرا متیوز از نویسندگان پژوهش و بازنشسته اداره مدیریت اراضی آمریکا گفته: «این یافته نشان‌دهنده تجمعِ احتمالی چندین دایناسور نر در منطقه‌ای بسیار کوچک برای نمایش قلمرو و همچنین جذب ماده‌هاست. ماده‌ها هم در یک مکان مرکزی پیرامون آن‌ها جمع می‌شدند تا همزمان شاهد رقابت نرها باشند و انتخاب جفت انجام شود.»
اگر به‌راستی این منطقه یک لک دایناسوری بوده، به جمعی نادر می‌پیوندد؛ چرا که تنها سه مورد مشابه دیگر در سراسر جهان کشف شده‌اند. اما به دلیل شمار زیاد خراش‌ها، داینوسور ریج ممکن است بزرگ‌ترین میدان جفت‌گیری دایناسور شناخته‌شده در جهان باشد.
